طی دهه ها و سده ها این پرسش همواره مطرح بوده که آیا معماری علم است یا هنر؟ این در حالیست که تعاریف معین و مشخص از علم و معیارهای علمی بودن و یا نبودن آن وجود دارد که به اجماع و تایید همه اهل علم رسیده است. اما هنوز تعریف معین و متقنی از هنر و هنر تلقی شدن یک اثر وجود ندارد. این موضوع زمینه برداشت های شخصی و سلیقه ای را در خصوص هنر بوجود آورده است. معماری بخشی از زندگی بشر است؛ معماری تمدن ها را ساخته و در زمره اندوخته های جوامع بشری محسوب می شود؛ انسان در معماری زیست می کند و از آن متاثر است. پس فقدان نگاه علمی سبب می شود نتوان ارزیابی درستی از آن داشت و نتوان آن را ارتقا داد یا نسبت آن را با سایر علوم سنجید. آثار مستقیم و غیرمستقیم رابطه انسان با معماری و حتی انسان با انسان در معماری بی اندازه است. لذا معماری باید پاسخگوی کیفیت زندگی، آسایش و آرامش انسان باشد. از سویی این علم به شدت متاثر از شبه علم، علی الخصوص شبه علم دانشگاهی قرار دارد که سبب می شود نگاه کل نگر به این علم در مخاطره قرار گیرد. گاهی جنبه های فنی، گاهی زیبایی و گاه اقتصادی آن برجسته می شود. در صورتی که بر اساس اندیشه ایرانی، معماری یک کل و دارای ابعاد ملموس و ناملمموس فراوان ذهنی و کالبدی بوده و می بایست با نگاه علمی کل نگر آن را مورد مطالعه و بررسی قرار داد.